uykusuz bir gece daha.. ama bu sefer keyif ve tatilden.. oldum bittim kendimle baş başa geçen sakin geceleri severim. kendimle başbaşa bir gece kendime verdiğim bir ödül aslında. geç yatmak geç kalkmak hiç bir şeyi düşünmeden telaşsız ve sakince günü geçirmek son zamanlarımın en güzel ödülü.
Yeni anneliğimin acemiliği, bilinmeyenleri ilk başta beni biraz hırpalamıştı. emzirmeye alışmak gece uyanmalarına çok zor gelmişti. bir anne için bebek hem madden hem manen tam bir duygusal bağımlılık bence. hem çok yoruluyor perişan oluyorsun hem de onu sürekli yanında istiyor yokluğuna dayanamıyorsun :))
ikinci çocukla birlikte bu bağımlılık çapı büyüyen bir daire misali daha da genişlemişti bizim evde. 1. çocuktaki acemilik 2. çocuğun huysuzluğuyla birleşince bandı geri sarmak gibi belki belki de yeni bir ülke keşfi gibi yeni maceralara yelken açmıştı. tuvalette bile yalnız kalamamak ne demek iyi bilirim :) yemek yemek mesela bir olay . aman ağlıcayacak beni isteyecek şimdi ya da aman uyanmadan iki lokma yemek yiyeyim derdiyle o günlerden beri jet hızıyla yemek yiyorum hala :))
ahhh o elifim yok mu.. tonguçun bebekliği ne kadar keyifliyse elifin bebekliği de o denli zordu benim için. şimdi durup bakınca hepsi bir film şeridi gibi geçip gidiyor bir bir anılar gözümden. o zamanlardan bu zamana uykusuzlukta kalmıyor yorgunlukta. şimdilerde ne zaman bebeği olup şikayet eden taze bir anne görürsem diyorum ki bol bol kokla çokça sarıl öp yavrunu keyfini çıkar başka hiç birşeyi umursama. ne evin temizliğini ne elalemin ne diyeceğini..
çocuk büyütmek zor iş bir o kadar da keyifli.
Rabbim isteyen, anneliği hakkıyla yapabilecek her kadına nasip etsin anneliği..
