Şu koca hayatta bazen anlaşıl-a-mamak insanı çok yorup üzüyor. Sabır ve empati diyorum kendi kendime. Mesele şu ki yarın 23 Nisan ve ben bu günün eğer bayramsa bayram gibi geçmesi taraftarıyım. Bu günü çocuk sirkine çevirmenin ne alemi var. Emir komuta zinciri bir yana koca kadın makyajıyla minicik bedenler, tek kalıba hapsolmuş çocuk ruhlar beni üzüyor.
bence 23 Nisan da panayırlar kurulsun çocuklar eğlenceye, oyuna doysun. Atlıkarıncalar, dönmedolaplar, halat çekme oyunları... daha neler neler ve tabii bin bir çeşit yiyecekler. Çocuklar daha ne ister ki?
