Tonguç ve Elif Büyürken..

Annemi zor da olsa ikna ettik bizimle biraz daha kalmaya. Yılın ilk günü, 1 Ocak'ta onu hep beraber yolcu edeceğiz.

Babaannem (80 yaşında) yazın yanına gittiğimizde, bize şunları demişti içimizi eriten gözyaşlarıyla beraber.
"Ben, kızımı kaybettim genç yaşta,torunumu şehit verdim. Bu kadar acı çekmedim hiç birinde. Eşimi kaybettiğim kadar.Onu kaybettim ama beni de kaybettim." İnsanın eşi, canı oluyor gerçekten de. Ben en büyük acıyı evlat acısı sanırdım ama demek ki eş 'e duyulan sevgi de bu denli büyük ve daimi olabiliyormuş.

Annem de her ne kadar bizi görmenin mutluluğunu yaşasa da, bu kış günü eşini orda tek başına bırakıp geldiği için meraklanıp sevincini tam yaşayamıyor.

Allah, Bizim Sevgimizi de bir ömür daim etsin. Eksiltmesin hep çoğaltsın.