Tonguç ve Elif Büyürken..

Salı günü Pasomu almak için Karaköye gittim. O kadar güzel, güneşli bir hava vardı ki, keşke yanımda Tonguç da olsa bu güzel havada Galata kulesini ve denizin eşsiz manzarasını görse dedim içimden. İşim bitince yürüyerek Eminönüne geçtim. Balık tutanları seyrettim, Balık ekmek kokusunu içime çektim, satıcıların telaşesine ortak oldum, çeyizlik alışveriş yapıp, koca poşetleri otobüs duraklarına taşıyanların yerine koyup kendimi tatlı hayaller kurdum. İçimi boşaltıp, dışımı doldurup öylece geldim eve. Oğluma eli boş dönmemek için güzel ciciler alıp döndüm.
Okumam için Siyah Süt tavsiye edilmiş. Ama ben onu daha önce okumuştum. Tavsiyelerin yazılmasını bekleyemeden kendime kitap almaya çıktım. Siyah Sütün yazarı Elif Şafak'ın okumadığım diğer 2 kitabını aldım.

Dün (Çarşamba) ve bu gün (Perşembe) se, okuldaki Şube Öğretmenler Kurul Toplantılarına katıldım. Aslında ev okul mekik dokudum da denilebilir. 10 da ve 12:30 da eve gel-git yapıyordum zaten bir de 13 de başlayan ve uzayıp gidentoplantılarla sıkıldım, iyice yoruldum.

Tonguç, (bana mı öyle geliyor bilmiyorum ama) iyice büyüdü. Kucağa bile sığmıyor artık. Odanın içini dolduran kahkahaları, bilmiş bilmiş bakışları, meraklı tavırları ve tekrarlayıp durduğu heceleriyle sanki kocaman bir çocuk oldu. Büyümesini istemediğim en tatlı anlarını yaşıyorum şu an Tonguç'un. Sanki durdukça ya da zaman geçtikçe daha bir şerbetleniyor, daha bir sevimlileşiyor oğlum. İlk doğduğu zamanlar gerçekten çok zordu ve çok sıkıntılı bir dönemdi. Ama ya şimdi, öyle mi?

Tonguç ellerini kullandığından beri yanına koyduğum şeylere dikkat ediyorum. Yanında ne bulsa, yastık, önlük, oyuncak, mama.. olduğu gibi eliyle çekip havada sallıyor, ağzına sokuyor ya da etrafa savuruyor :)

Ellerini yüzüme dokundurmayı adet edindi bir kaç zamandır. Parmaklarını yüzüme dokundurup hart hart hart yapmamı istiyor. Ben yapınca da gülüyor :) Hiç yerinde durmuyor, ana kucağının altına koyduğum battaniyenin tüyleri aşındı ayaklarının hareketinden :) Bir de anakucağından kaya kaya aşağı inmeyi öğrendi, sürekli kendini aşağıya doğru atıyor. O kadar hızlı gelişiyor ki, aylar değil bir haftası bir haftasına uymuyor.

Çarşamba günü ilk defa, telefondan bir tarifle oğluma muhallebi verdim. Arkadaşım gece verdiğini ve daha kolay uyuduğundan bahsetti, bende denedim. Tarif şöyle: 1 tatlı kaşığı mısır unu çok az bir su ile (ben yaklaşık 70-90cc arası koydum siz göz kararı koyabilirsiniz) kaynatılır. Muhallebi kıvamında olunca 1 armutun püresi ile karıştırılıp afiyetle yedirilir.. Tonguç afiyetle yedi, sanırım armutun hatırına :) gece de 3 de kalktı. Bilmiyorum bunun etkisiyle mi?

Ayrıca oğluma düzenli oarak yoğurt yapmaya başladım. Günlük pastorize süt ile minik bir cam kavanoza yapıyorum. Tonguç, yüzünü ekşitse de aç olduğu zamanlarda yiyor. Bu gün dr. un dediği gibi biraz pekmez koyup verdim daha güzel yedi :) tatlı canavarı nolucak..

Sokrates diyor ya, "herkes farklılıklarıyla birbirinin aynısıdır" diye. Bebekler de öyle aslında. Her bebek farklı zamanlar da doğuyor, büyüyor, yürüyor, konuşuyor, diş çıkarıyor..Hepsi farklı ama hepsi farklı olduğu için aynı. İnsan, kendi yavrusunu gözünde öyle büyütüyor öyle mükemmelleştiriyor ki, sanki kendi bebeği diğer bütün bebeklerden farklı, özel ve ayrıcalıklı yaratılmış gibi geliyor kendine. Halbuki tek ayrıcalık onun kendisine verilmiş olmasında. Yani bebek bizim bebeğimiz olduğu için özel ve güzel, yoksa her bebek farklı zamanlarda aynı gelişimle birbirinin aynısı. Malesef bu yüzden bebeklerimizi öve öve bitiremiyor, yaptığı her hareketi olağanüstü bir şeymiş gibi yazıyoruz.

Anne olmasam, 10 bin kere yazılmış ve yazılmaya devam eden bu bebek bloglarına anlam veremez aynı nakarat cümleleri neden yazıyorlar ki diye düşünür, sıkılırdım büyük olasılıkla.. Oysa şu an büyük bir zevkle okuyorum onlarca bebek blogunu ve onlarca aynı yaşanmış yazılmış hatıraları..

Rabbim! Ne desem boş biliyorum, Sen zaten bizi bizden iyi biliyorsun.. Sen ayıplarımızı ört. Sen bizi bize düşürme. Sen pişman olup tevbe edenlerden eyle bizi.. Amin