Oldukça dolu bir haftasonuydu. Her saniyesinde bir yerden bir yere koşturup durdum. Aslında sonuca bakarsak, yaptıklarım yetmedi, elimden gelmedi, hiç bir şey yapmadım..
Baba tonguç boğaz enfeksiyonu yüzünden tüm haftasonu şu an dahil yüksek ateşle boğuşup durdu. Ne yemek yedi, ne dinlenebildi ne kendine geldi :( Zar zor taksiyle kendini Cerrahpaşa acile attı cumartesi günü. İlaçlarını düzenli içiyor ama yine de hafif de olsa bir düzelme belirtisi göstermedi. Yarın iş başı ne yapacak bilemiyorum. Rabbim sağlıkla sınamasın kimseyi gerçekten çok zor..
Geçen gün bir arkadaşımla yaptığımız muhabbette söylediği bir söz geldi aklıma, "herşeye hükmettiğimizi düşünüyoruz oysa bizi kendimize getiren ve haddimizi bildiren hastalıklar bize hükmedeni düşündürüyor, şükrettiriyor." demişti. Çok doğru. Nerde ne iş yaparsak yapalım insan kendi canının acısına bile engel olamıyor, acizliğini engelleyemiyor..
Rabbim!
Herşeyin sahibi sensin!
Bizi yaratan, yokken var edensin!
Senin gücün herşeye yeter.
Sen bizlere merhamet et.
Sevdiğin kullarından eyle.
Sen bütün hastalara sağlık ve afiyet ver.. Amin
Çok yorgunum. Neler yaptık? Yazının devamı sonraya kalsın..
Tonguç, bugün seni hergünkinden daha çok seviyorum bebeğim.. Rabbim yokluğunu göstermesin..
Çok geçmiş olsun kıyamam ,acil şifalar diliyorum
Sevgiler
Teşekkürler pıtırcık.. Hasta olan Tonguç değil baba Tonguç :) yanlış anlaşıldık galiba..
öpüyorum