İstanbul'da

Geldik, evimizdeyiz.

Kendimi, mekansız ve zamansız hissediyorum. Sahiplik duygumu da kaybettim sanki, her yer yabancı geliyor, evim bile. Günleri de çoğu zaman karıştırıyorum. Pek tadım yok. Normal denilen şey nereye saklandıysa bir süredir saklambaç oynuyor benimle ve ben onu bir türlü bulamıyorum. Normale dönemiyorum..
Doğum sonrası depresyonu mu yoksa normale dönemeyen hormonların sonucu mu bu yaşadıklarım bilemiyorum. Sanki bir sinema perdesinde kendimi izliyorum. Etrafta insanlar, eşyalar, bakışlar, duygular.. geçip gidiyorlar ben hepsine/herkese yabancı.

Bir sürü fotograf, bir sürü anı kaldı bize. Güzel bir bayram ve tatil geçirdik Bandırma'da.

Arefe günü Elif Kızımız 2 aylık oldu. Bu günse tam 2,5 aylık :)
Tonguç oğlumuz ise öğrendiği yeni kelimeler ve kavramlarla Kocamaaaan abi oldu :))

Ayrıntılar ve fotoğraflar zaman ve fırsat oldukça burada..
-------------------------------------------

Ve de ki: "Rabbim bağışla ve merhamet et, Sen merhamet edenlerin en hayırlısısın." (Müminun Suresi, 118)

2 yorum:

  1. Deli Anne Says:

    Amin! O keyifsizlik ara ara sebepsiz sandığım bir şekilde yokluyor beni de.. sanırım hormonların bir ininp bir çıkmasından. sağlıklar dileyelim kendimize:)

  2. Pınarın Kulubesi Says:

    evde olmak, iki çocuğun bakımına birden yetişmeye çalışmak, çok doğal bir yerde takılıp böyle günler geçirmen üstüste ama bir süre sonra geçecektir, belki geçmiştir bile şimdiye kadar çoooktan.
    mis kızını bol bol kokluyorum...