Kızımın ayaklarını hissediyorum, onu kollarıma alacağım şu bir kaç saati iple çekiyorum.
Kalbim de, aklım da, Tonguç da bensiz ne yapacak bilemiyorum.
Babaannemiz geldi ama Tonguç kırk yılda bir gördüğü ve yabancıladığı anneannesi gibi onu da yabancıladı. Kısa sürede ona da alışacak biliyorum ama bunun benim hastanede olacağım 2 gün içinde olmasını diliyorum. Her gece benim yanıma gelip uyuyan oğlum bakalım yarın gece uyanınca ne yapacak? uykulu haliyle benim olmamamı anlayabilecek ve bunu kabullenecek mi?
Tonguç'um üzülsün hiç istemiyorum. Ona bu gün birkaç kere anlattım hastaneye gideceğimi kardeşini getireceğimizi ve 2 gün orda kalmamız gerektiğini.. Anladı aslında ama her seferinde ben de gelicem diye tutturdu :(
Arada evde kayboluyor, bir bakıyorum park yatağın içine girmiş yatıyor :) oğlum içine sığmıyorsun bak sen büyüdün diyorum o da hemen bacaklarını toplayıp bak işte böyle sığıyorum diyor :)
Çok mu şanslıyım? Rabbim'in bana bir lütfu mu? Doğum için bu gün o kadar çok telefon geldi ki.. Arayanların hepsi bana moral verip ihtiyaçlarımı sordular.. Hepsinden Allah razı olsun. Nasıl mutlu olduğumu tarif bile edemem. Bloga yorum bırakanlara da çok teşekkür ediyorum, dualarım onlar için de olacak Allah kabul ederse..
Cuma günü eve dönücez kısmetse ama uzun bir süre buralara gelemeyebilirim.
Rabbim böyle tatlı ayrılıklar versin, herkesden tekrar Allah razı olsun..
Yakışıklı abisin sen maşşalah sana.