Öylesine kısa geliyor ki zaman, içine nasıl sığdırıyoruz onca yaşanılanları aklım almıyor bazen. Öncelikle Babaannemiz kızının 2. çocuğunun doğumu için Çanakkale'ye gitti. Bu nedenle de Tonguç'un Anneannesi geldi Tonguç'u bakmaya. Pazar günü 1 hafta olacak o geleli.
Anneannemizle en son yazın görüşmüştük. Geçen süre de Tonguç anneanneyi unutmuştu ama kısa süre de birbirlerine alışıp kaynaştılar. Türlü oyunlar ve cilvelerle Tonguç herkese sevdiriyor gerçi kendini. Pazartesi biraz zor geçti annem ve Tonguç için, ama şimdi herşey yolunda çok şükür. Annem onu her gün kucağında evin yakınındaki çocuk parkına götürüp kaydıraktan kaydırıp salıncağa bindiriyor. Parkın nerdeyse demirbaşı olan havhav ları gösterip eve getiriyor. Böylece hem ikisi de evde tüm gün sıkılmamış hem de temiz hava nedeniyle Tonguç uzun süre uyumuş annem de dinlenmiş oluyor. Aslında kapalı bir park var oldukça büyük ama eve biraz uzak. Bebek arabasını tek başına apartmandan indirip kaldıramayacağı için o parka tek başına gidemiyor.
Eğer işlerimizi halletmişsek sabah bahsettiğim kapalı çocuk parkına hep beraber gidiyoruz. Orda kuşları kovalıyor, kumları sağa sola saçıyor, havada duran çöp tenekesini sallıyor, bankların arkasına girip çıkmak için mücadele ediyor ve en önemlisi yanımızda oyuncak olmasına rağmen parktaki çocukların oyuncak ya da toplarını alıp onlarla oynamak için büyük bir direnç gösteriyoruz. Hiç dur bilmiyor çekinmek nedir tanımıyoruz. Aslında paylaşmayı öğrenmesi diğer çocuklarla kaynaşması açısından çok güzel bu park ve parktaki komşularımız. Çünkü bizde onlarla paylaşıyoruz kendi oyuncaklarımızı. Nedense hep diğerinin oyuncağı cici geliyor çocuklara. Parkta Çiçekleri, abileri, ablaları, kuşları, ağaçları daha bir yakından tanıyıp parktaki büyük toprak alan içinde olan (münasebetsiz insanların attığı) izmarit, cam, çöp varsa bulup anneye uzatıyoruz eee'e diyerek.
Bir çok arkadaşım bizi Uluslararası arkadaşlık ödülüne layık görmüşler. Hepsine burdan teker teker TEŞEKKÜR EDİYORUZ :) Çok mahçup ve mutlu olduğumuzu da belirtmek istiyorum. Gerek İnternet ortamında da gerekse gerçek hayatta tanıdığım tanıştığım o kadar iyi o kadar güzel dostlarım arkadaşlarım var ki kendimi çok şanslı hissediyorum bu konuda. Yanımda elini tutabileceğim her zaman bir arkadaşım oldu ve bunun ne kadar kıymetli olduğunu anlatamam. Tüm arkadaşlarımdan ve dostlarımdan Allah Razı olsun, dilerim iyilikleri hep katlanarak onlara geri döner.
Bizde bu ödülü bizi layık gören herkese ve diğer blog arkadaşlarımıza armağan ediyoruz.
Statik enerjinin kinetiğe dönüştüğü bir oyunun fotografı bu da. Tonguç sandalyelere hareket katarken benim de yüreğimi (çarpma ihtimaline karşı) ayağa kaldırıyor :) Ama özgür ruhunu esir bırakmak istemediğim için çok müdahale de etmek istemiyorum.
Kelimeleri çoğalıyor, bilinçle yaptıkları artıyor kısacası Tonguç büyüyor..
Ah Ayca'cim, son resimdeki heyecanli sahneler aynen bizim evde de yasaniyor. Hadi sen gencsin, dinamiksin, valla benim bu yasta yuregim dayanmiyor erkek cocugu anasi olmaya :))
Ali Kerem de evdeki katlanir merdiveni actirip ustune cikiyor. En ust basamakta sanki politikacilar gibi bidi bidi konusup el kol hareketleriyle hararetli nutuklar atiyor:) Bayram sabahi da ben bayramliklarini utuledikten sonra utu masasinin ustune cikti. Ben yerde oturarak yaptigimdan utuyu cok yuksek degildi utu masasi; ama yine de yuregim agzima geliyor onun bu cesaretli halleri karsisinda.
Bu arada, sirt cantasi da pek yakismis yakisikli yigenime. Ogretmen annenin cocugu oldugu nasil da belli; simdiden hazirlanmis okullu olmaya:)
Demek Tonguc'un bir kuzeni daha olacak yakinda. Allah hayirli evlat etsin hepsini.
Seni ve Tonguc'u nanaktan, anneni de ellerinden opuyorum canim:))
Sevgiler,
Ayse Sule
Bizde aynı şekildeyiz evde. Bu aralarda elektirik süpürgesine takmış vaziyette..Birde çalıştırıyor. gel sen düşün kafanın kulakların halini..
sevgiler tonguça kocaman öpücükler..
çok sevindim anneannenin gelmesine
hadi hayırlı olsun bakalım ilişkiler nasıl gelişecek
ama hergün park olayı bu durumun çok doğru bir yolda olduğunun göstergesi
kolay gelsin